Kim jestem? / błędną literą/ chwiejnym przecinkiem/ niewysłanym SMS-em/ chwilą zwątpienia/ kreską na skórze/ niedopitą butelką whisky/ Kim jest człowiek dwudziestego pierwszego wieku zaplątany w arterie miasta, na ile potrafi zachować indywidualizm w sobie? Jak napisać swój własny portret, by nie wystawić siebie na śmieszność. / Ukrywamy fakty sprzed dnia narodzin –/ nikt nie dowie się kim byliśmy wcześniej,/ budujemy żelazne kurtyny z naszego zapomnienia/ i krwawią płody ludzi, którymi się nie staliśmy./ Jak wpisać siebie w XXI wiek? Czy poddać się światłoszybkiemu biegowi cywilizacji, z jej plusami, ale także minusami? Wpisać twarz w facebukowy profil? Czy może stanąć trochę z boku, trochę na opak, trochę wbrew, jak / anonimowi zatwardziali wojownicy lepszej prawdy, już do parków nie chodzimy i w twarz gówna nie rzucamy, bo brakuje nam odwagi by się wyżyć jak pierzaści nasi przyjaciele/.
Sebastian Rosa młody gniewny, z ostrym spojrzeniem na rzeczywistość. Jak młode drzewo wrośnięte w ulice Szczecina, prowadzi nas po uliczkach swego JA. Warto dać się ponieść „Krokom” jego poezji. Szczerze polecam.

Widokówka

Szczecin nocą kpi z przemijania
jak sierpniowe Rosolina Mare -
ulice pełne poszukiwań nie zapominają.

Przesiedziałem nad Odrą zbyt wiele wspomnień,
utrwalił je chabrowy blask Trasy Zamkowej,
z której widok uwiódł głupca
romantycznym zakończeniem.

Teraz tylko wymieniamy spojrzenia,
młodość przechodzi w zrozumienie.
Pozostało czekać na kolejny zachód
słońca wpadającego w Jagiellońską.

14 marca 2017 r.