LEŚNYM DUKTEM

Sytość biegła lasem, unosząc sukienkę,
blaskiem podarowanym przez słonko
srebrzyła korę na drzewach,
zatrzymana w poziomkach
upajała się ich smakiem lato moje!
Miedziane kwiatami niskie mchy
znaczyły wyraźnie leśny dukt.
Żółty piasek przesypywał się
między węźlastymi korzeniami,
a pracowite mróweczki
bez wytchnienia sprzątały las.

O PIORUNACH

Niebo pociemniało, aż sine i groźne,
to wiatr burzę pędzi, miota ciężką chmurą,
ta z łoskotem ciska pozłociste węże,
warkocze zygzaki pazury piorunów.

Piękno żywiołu uchwycone okiem
przyciąga i źrenice strachem rozszerza.
Niebo tylko z rzadka karmi tym widokiem,
nie odgadniesz, dokąd szybki piorun zamierza.

TO TYLKO...

To tylko instrument
mówił siadając do fortepianu
lekko palcami po klawiszach
nagle w sobie muzykę słyszał
i już komponował
już go nie było
coś skusiło - pisał

To tylko obraz - marudził
przez trzy dni przy blejtramie
nie muszę malować
mogę kawę pić albo spacerować
przysiadał się mrugał
miał czas na flirtowanie
i nagle ten błysk
już stoi przy sztaludze
i obraz się stanie

Jeszcze mój przyjaciel-poeta
"nie muszę pisać" - zapewniał
Listy przysyłał z daleka
a w każdym wiersz z nadzieją
Musiał - podobnie jest ze mną
piszę - na przełaj przez świat wyruszam
wiersz na kartce się mości
uporczywie naciska
Wysyłam go przyjacielowi -
to nasze małe igrzyska...
Jest pięknie kiedy czytam jego nowości