Pierwszym naszym kontaktem był mail napisany do mnie jako organizatora Korytowskich Nocy Poetów. Zosia napisała o sobie: „Nazywam się Zofia Burzyńska, mam 17 lat, pochodzę z Barlinka, ale uczę się w liceum o profilu dwujęzycznym w Kaliszu Pomorskim. Zaczęłam pisać wiersze w wieku 13 lat. Wtedy też założyłam bloga www.wierszebyme.blogspot.com, na którym publikuję swoje prace. Od 10 lat interesuję się również śpiewem i na tym polu odniosłam kilka, ważnych dla mnie, sukcesów: Grand Prix w Przeglądzie Pieśni Wielkopostnych w Lipianach, wyróżnienie i w następnym roku pierwsze miejse w Festiwalu Piosenki Niemieckiej w Barlinku i wyróżnienie w Przeglądzie Amatorskiego Ruchu Artystycznego w Myśliborzu. Dobrze czuję się w teatrze i próbuję swoich sił w lokalnym teatrze Wiatrak. Chciałabym zaprezentować swoje wiersze podczas Korytowskich Nocy Poetów”. Przyznam, że byłem zaskoczony, tak młodych poetów jeszcze nie prezentowaliśmy. Postanowiłem zaprosić młodą poetkę na VIII KNP. I wtedy nastąpiło spotkanie z żywą już poezją Zofii Burzyńskiej. Choć młoda wiekiem, wiersze o bardzo poważnych sprawach, o tolerancji we współczesnym świecie, o odchodzeniu, śmierci, tęsknocie. I taka właśnie, o czym się później przekonałem, jest właśnie poezja tej młodej autorki.
Jaki jest świat tych wierszy? O czym pisze? Ano o tej zwykłej szarej codzienności, szkole, domu, zwykłych ludziach z ich zwykłymi sprawami „Napiszemy książkę, To będzie naszym nowym obowiązkiem. Napisaliśmy już córkę. Dopisaliśmy jej psa Kurkę. Napisaliśmy jej wspaniałe życie. Rodzinna i kochana, podkochująca się w chłopcu skrycie.” (Książka) „Kiedy człowiek zabiera życie swojego brata, Kiedy myśli, że ma władzę nad wszystkim dookoła, Kiedy sam ustala dzień i godzinę skończenia czyjegoś świata, Nie jest w niczym lepszy od wilka czy sokoła.” (Zwierzęta). Pośród tego jest wnikliwy obserwator, który potrafi oddzielić czarne od białego, noc od dnia, wie co jest dobre a co złe. „Po co jest noc? Jest po to by Zawinąć się w koc, I uronić łzy” (Cele nocy). Jest jeszcze trochę naiwna, trochę zagubiona, „Boję się zakochać, Boję się zaufać. Boję się choćby tego, Że ktoś może przyjść i zapukać... (Boję się), próbująca zrozumieć otaczający ją świat i ludzi, poszukująca swojego miejsca na ziemi, ale pełna w tym wszystkim ciekawości i ciepła płynącego jej z duszy.
Drogi czytelniku za chwilę będziesz miał okazję wejść do świata małej dorosłej dziewczynki. Spotkasz się z poezją może jeszcze warsztatowo niedoskonałą ( to przyjdzie z czasem i jest na dobrej drodze), ale na pewno płynącą prosto z serca. Poznasz poetycki świat kilku lat z życia Zosi 1508.


,,Boję się"
Boję się zakochać,
Boję się zaufać.
Boję się choćby tego,
Że ktoś może przyjść i zapukać...
Tego, że znów stracę,
To co tyle znaczyło,
Że będę już żyć tylko,
Żyć tylko tym, co już było.
Boję się popaść w samotność,
Boję się zostać znów samą,
Że obraz chwil pięknych na ścianie,
Będzie tylko pustą ramą...
Boję się tylko,
Końca tego szczęścia,
Że zniknie wszystko, co ma sens jakiś,
Że w moim życiu zostaną tylko smutne przejścia...






,,Cele nocy"
Po co jest noc?
Jest po to by
Zawinąć się w koc
I uronić łzy
Przemyśleć wszystko
Uciec w marzenia
Starać się blisko
Być zapomnienia
Nocne scenariusze i plany
Sytuacje, rozmowy
Wszystko to układamy,
By rano wyrzucić z głowy
Otóż, jak większość z Was wie
W nocy się rodzą marzenia wielkie
I choć mówicie ,,ja śpię"
Uciekacie do marzeń na sposoby wszelkie.