Pamiątka

kiedy leżę sama
układam wiersze na kształt twojego ciała
adresowane do ciepła świeżo
pozostawionego na poduszce
na kosmykach odliczam
sekundy satynowej rozłąki
za oknem ruchliwe ulice
parę drzew
i ty

i ja
odziana w kinematografię




Da capo al fine

kiedy zdejmujesz mi ramiączko
osuwa się topniejąca materia świata
a wszystkie spójności ciała
stają się półprawdą
scałowaną z jeszcze drżącej dłoni

kiedy zdejmujesz drugie ramiączko
bezwolnie czas miesza kierunki
jest jak kompas wskazujący
epicentrum przestrzeni zacieśniającej się
między nami

później słuchasz moich drgań
jakbym była najpiękniejszym utworem
skomponowanym wzajemnym dotykiem
lirą z której wydobywasz wszystkie
możliwe tonacje

i tak od początku do końca



Zamiana

Maria z domu Iwanovicz wyszła
w pustą Przestrzeń Patriarszych Prudów
miała rumieńce twarz nazbyt delikatną
nowe życie i na wpół wypity spirytus
ktokolwiek słyszał
ktokolwiek wie
w którą stronę poszła
proszony jest

o powiadomienie kota




Kulminacja

Ivan wziął Marię na warsztat
przesuwając się wzdłuż
przypisywał sobie znajomość
wszystkich układów gimnastycznych

dzięki poetyce stał się atletą
wyćwiczył ustawiczną strategię
trzymania pióra
nabrał poczucia że Patriarsze Prudy
nie są granicą możliwości

w samozachwycie nie zauważył
że między palcami czmychnęła mu
muza




Odległość

kiedy mnie przytulasz
moje postrzeganie skupia się
wokół osi twoich ramion
na palcach przeliczam kilometry
jakby miały zyskać na znaczeniu

przecieram szlaki kartek
są jak niezdobyte szczyty
na które nie spieszno mi wejść
szukając definicji tęsknoty

wiem że
kiedy znów mnie przytulisz
świat się obróci
a my
wraz z nim