Szpital II

otworzyłam oczy
wszystko wydawało się tak dalekie i nierealne
wiedziałam, że to ważny moment
jednak nie umiałam się tym przejąć
właściwie było mi z tym dobrze
totalna obojętność
błogostan
siostra oddziałowa stała
przy łóżku wciąż mówiąc
a ja byłam tam, jednocześnie nie będąc
nie czułam potrzeby słuchania ani odpowiadania
cieniutki jedwab falując unosił się
nade mną na znak wspólnoty
wiedziałam, że jesteśmy tym samym
nie chciałam wracać
zakrzywiony dźwięk jakimś cudem
przebił się do mojego umysłu:
otworzyła oczy-usłyszałam
uśmiechnęłam się
przecież cały czas patrzę