gmach marzeń

brodziłam po bagnach życia
gubiłam się wśród wydm
na pustyni ludzi
podobnych do widm

czasem budowałam
marzeń pięknych gmach
ocalał tylko dym z komina
i przed życiem strach



odejście w dorosłość

no cóż
czas odejść
muszę unieść
tę zasłonę ciemną
za którą już niedługo
jak w otchłań się wtoczę
jakie straszne schody w mrok

mój Boże
co się stanie
gdy dorosłość
wrośnie w moje
ślepe z udręki oczy


Zwierzenia poetki

Czym jest twórczość? pytają mnie często krytycy.
W milczeniu rozważam niełatwą odpowiedź,
Bo nie jest jednoznaczna. Jak tłum na ulicy,
Mieści w sobie niesforną mojej duszy spowiedź.

Moje wiersze często są tęsknotą
Za niespełnionym snem, co kusi, wabi.
Bywają haustem złudy łowionej z ochotą,
Zanim ją codzienność piękna nie pozbawi.

Spisuję pastelowe, nieśmiałe marzenia
Wyrosłe w cichym smutku zadumanej duszy.
Innym razem na kartce utrwalam olśnienia
Chwilą jak błyskawica - nim ją grzmot zagłuszy.

Uciszam mego serca bunty oraz krzyki,
Co protest songiem są z krainy baśni.
Próbuję też okiełznać życiowe uniki
Przed oszalałym światem osłabłym od waśni.

Maluję upał pragnień i chłód rozczarowań,
Barwny kalejdoskop niełatwej miłości
Słowami rozwiązuję szyfr tajemnych knowań,
Które chcą zasiać chwasty goryczy i złości.

Rozwijam moich myśli pąki oraz kwiaty
I wspomnienia z podróży w przestrzeni i w czasie.
Chwytam biel cumulusów i oczu bławaty,
Kolory wschodów słońca mam zawsze w zapasie.

Czasami widzę, kiedy bratnia dusza
Patrzy na moje dzieło, czyta, kontempluje
Dostrzegam, że prawdziwość moich wierszy wzrusza,
Że ktoś me dzieło kocha, jego duszę czuje.